Je brengt je zoon of dochter naar de opvang en dan gebeurt het: er verschijnt een pruillipje, ogen worden vochtig en het is huilen geblazen. Geen enkele ouder wil zijn kind verdrietig achterlaten, maar eerlijk is eerlijk: soms komt het voor. We praten hierover met pedagogisch coach én moeder Latoya van Bremen-Beekmans.

“Laat ik beginnen met te zeggen dat dit heel normaal is”, aldus Latoya. “Op jonge leeftijd beseffen kinderen nog niet dat wanneer papa of mama weggaat, hij of zij ook weer terugkomt. Het vermogen om dat te begrijpen, hebben ze dan nog niet ontwikkeld.” Verlatingsangst is een natuurlijke stap in de ontwikkeling van een kind. Latoya: “Mij overkwam het vanochtend nog. Mijn jongste zit middenin deze fase en dat laat hij duidelijk merken. Hij begon al te huilen toen we op de groep aankwamen. Ik troostte hem en nam de tijd voor de overdracht, maar hij bleef verdrietig. Bij zijn grote broer gaat het makkelijker. Ook hij klampte zich even aan me vast, maar na een dikke knuffel en een zwaaimoment, verscheen er weer een grote glimlach. Toen ik na een korte autorit op mijn werk kwam, piepte mijn telefoon: een foto van Leviën die vrolijk aan het spelen was. Als pedagogisch coach weet ik als geen ander dat verlatingsangst erbij hoort, maar als moeder is het toch heel fijn om zo’n berichtje te krijgen. Gelukkig voelen de pedagogisch medewerkers dat haarfijn aan.”

Een emotioneel wegbrengmoment op het kinderdagverblijf kan best pittig zijn. Niet alleen voor het kind, maar ook voor de ouders. Latoya: “Verlatingsangst komt meestal voor tussen de 8 en 18 maanden, maar de mate waarin verschilt per kind. Waar het ene kind meteen met blokken gaat spelen en niet doorheeft dat je wegloopt, houdt de ander je stevig vast zodat je niet weg kan gaan. De ‘vaste gezichten’ van jouw kind weten precies wat ze in dat geval moeten doen. Ze voelen aan wat jouw zoon of dochter nodig heeft, bieden geborgenheid en veiligheid en troosten jouw kleintje wanneer dat nodig is. Ook papa’s en mama’s kunnen rekenen op extra aandacht met korte berichtjes en foto’s in de ouderapp.”

Mijn jongste begon al te huilen toen we op de groep kwamen.

“Als het afscheid nemen echt heel lastig is, vragen we ouders een vast ritueel aan te houden bij het wegbrengen. Samen de jas uitdoen, even rondkijken, naar de pedagogisch medewerker, een knuffel en kus, nog even zwaaien en dan weg. Zo leert je kind de situatie te herkennen”, legt Latoya uit. “Het kan ook helpen om iets vertrouwds van thuis mee te geven, zoals een knuffel of een favoriet boekje of speeltje. Nog een tip is om je kind voor te bereiden door in korte, duidelijke taal steeds te vertellen wat hij gaat doen en dat je hem weer komt ophalen. Spreek positief over het kinderdagverblijf en noem op de ochtend zelf de namen van de kinderen en de medewerkers.”

“Wat ik ouders vooral mee wil geven, is dat hoe vervelend het soms ook is, de medewerkers van KOW er écht zijn voor jouw zoon of dochter. En dat ook het hebben van verlatingsangst een fase is die vaak vanzelf weer over gaat. Onthoud dat het een belangrijke stap vooruit is in de ontwikkeling van jouw kleintje. Ook al voelt dat op zo’n moment vast niet altijd zo…”

Latoya van Bremen-Beekmans is moeder van Jayven (3) en Leviën (1). Ze werkt sinds 2015 bij Kinderopvang Walcheren. Eerst als pedagogisch medewerker op een BSO+ en nu als pedagogisch coach / beleidsmedewerker.